‘Bellwether’ was een in 1998 opgerichte Amerikaanse alternatieve countryrockformatie uit Minneapolis, Minnesota. De oorspronkelijke band bestond uit zanger-gitarist Eric Luoma, bassist Phil Tippin, drummer John Crist en leadgitarist Jimmy Peterson. Later werd John Crist als drummer vervangen door Mickey Wirtz. Deze groep bracht vijf albums op de platenmarkt met “Turnstiles” in 1999 als debuutplaat, gevolgd door “Beelwether” in 2000, “Home Late” in 2001, “Seven And Six” in 2005 en “The Stinging Nettles” in 2006, waarna er in onderling overleg besloten werd om een einde aan het bestaan van deze formatie te maken.

Het is ‘Bellwether’-gitarist Jimmy Peterson die na een gevarieerde muzikale rondreis met andere bands als ‘Missing Numbers’ en ‘757s’ resoluut opteerde om de solotoer op te gaan en als singer-songwriter van alt.country- en Americana-nummers soloplaten te gaan opnemen. De eerste release als soloartiest wordt nu onder de naam ‘jpeterson’ gelanceerd in de vorm van een zeven tracks tellende ep die “Translation Blues” als titel heeft gekregen.

De albumtiteltrack kunt u op de audiovideo bij deze recensie beluisteren. Ex-‘Bellwether’-zanger Eric Luoma levert op deze plaat subtiele maar gesmaakte backing vocals af, terwijl Zack Norton als bassist fungeert, Joe Savage en Jimmy Johnson op pedal steel spelen, Mike Leonard de B-bendergitaar bespeelt en Mickey Wirtz (ook ex-‘Bellwether’) achter het drumstel plaats nam.

Jimmy Peterson zegt dat de liedjes op “Translation Blues” deels over hartenpijn gaan, maar ook over de ontgoocheling die komt kijken bij het ouder worden in een constant wijzigende, maar daarom niet beter wordende wereld. In de openingstrack “Closer” en de daaropvolgende nummers “Good Luck” en het dromerige “Northern Town” fusioneren blues en country op haast perfecte wijze door de soundbepalende inbreng van mondharmonica en pedal steelgitaar.

De songs op dit album blijven nostalgisch en sfeervol terugblikken op vervlogen tijden. Ook in “Come Around”, titeltrack “Translation Blues”, ‘break-up’-song “The Road Divides” en de mooie albumafsluiter “It’s Late” blijft er een sombere waas van tristesse, verscheurde harten en nostalgie rondom deze liedjes hangen. Van dit soort nummers wordt je dus nooit echt vrolijk, maar bijzonder mooi om in alle rust en kalmte naar te luisteren blijft deze plaat van ‘jpeterson’ wel van begin tot einde.

(valsam)